Czemu Polska chce niszczyć Unię Europejską?

 

Data wypowiedzenia wojny Europie przez Polskę była 17go października br. Tego dnia Trybunał Konstytucyjny, pod przewodnictwem głȯwnego sędziego Julię Przyłębską, orzekł że pewne przepisy unijne są niezgodne z konstytucją polską, i że unijne organy nie mają prawa wprowadzać wszelkie przepisy na terenie Polski bez upoważnienia Trybunału. Decyzję tą, dość drastyczną w samej sobie, uzasadniła Sędzia Przyłębska komentarzem traktującym próby narzucenia tych przepisów w Polsce jako  „zamach na polską suwerenność”. Ta decyzja dotyczyła specyficznie unijną interpretację czwartego i dziewiętnastego artykułu traktatu lizbońskiego które Polska poprzednio podpisała. Trybunał bronił tu prawo polskiego rządu do ingerencji w mianowaniu i karaniu sędziów.  Ale Sędzia Przyłębska dała do zrozumienia że decyzja Trybunału może jeszcze być rozszerzona. Groziła nawet że jeżeli  Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ma zamiar interpretować „po swojemu” inne przepisy  tego traktatu to Trybunał Konstytucyjny gotowy będzie i te decyzje unijne unieważnić. Jak dotychczas żadno państwo członkowskie nie ośmieliło się stwierdzić że całokształt prawodawstwa unijnego jest uzależnione od konstytucji poszczególnego państwa. Ironia leży w tym że Trybunał Konstytucyjny wystąpił rzekomo w obronie konstytucji Polski którą sam łamał, przez podważenie niezawisłości sądownictwa w Polsce.

Dotychczas rząd polski często krył swoje bardziej radykalne posunięcia, jak np. zaostrzenie przepisów aborcyjnych, pod osłoną wypowiedzi niby niezależnych sędziów. Tym razem rząd nie ukrywał się. To orzeczenie sądowe nastąpiło na wniosek złożony jeszcze w marcu przez samego premiera Mateusza Morawieckiego. Widać było wreszcie że to nie tylko sędziowie, ale cały rząd Polski, wydaje wojnę unijnemu prawodawstwu, a przez to całej Unii.

Konfederacja Lewiatan wzywała rząd do opamiętania się i dojścia do porozumienia z Komisją Europejską bo inaczej nastąpi chaos w prawodawstwie który zagrozi zagranicznym inwestycjom w Polsce. Prawnicy wyrazili obawy że wówczas decyzje sądów w Polsce mogą być nie uznawane w innych krajach unijnych. Ponad to w następnych dniach nastąpiły masowe protesty w przeszło 100 miastach polskich, w tym 100tys. uczestników w samej Warszawie. „Brońmy europejską Polskę,” wołał Donald Tusk w czasie demonstracji. Atakowano rząd za posunięcia grożące „Polexit’em”, czyli opuszczeniem, albo nawet wypędzeniem, Polski z Unii.

Rząd wykpił obawy o „Polexicie”. Morawiecki określił te hasła jako „fake news”. Możliwe że Polexit rzeczywiście nie jest obecnym celem Morawieckiego, ani nawet Kaczyńskiego (choć nie ręczyłbym jaki jest cel ministra Ziobry, który dotychczas grał pierwsze skrzypce w ataku na prawodawstwo europejskie). Oni na razie nie chcą opuścić Europę, oni chcą Europę zmienić, aby miała zasady i prawodawstwo bardziej podobne do narodowych i katolickich ideałów PiSu. Liczą na to że sztandar nacjonalizmu i ustawodawczego chrześcijaństwa podchwyciłyby inne ruchy polityczne i rządy w Europie, choćby na Węgrzech czy we Włoszech, a szczególnie we Francji, po wyborach prezydenckich w kwietniu 2022. Gdyby udało się pokonać tam prezydenta Macrona byłoby to rzeczywiście klęską dla Unii Europejskiej.  Ostatecznie jednak, ta strategia ma mało szans sukcesu ale możliwość Polexitu pozostaje, a w międzyczasie bardzo zjednoczoną Europę osłabia.

Tym samym wystąpienie Polski tworzy o duże większe zagrożenie dla integracji europejskiej, niż brytyjski Brexit. Polska jest wewnątrz Uniii a podważa całe prawne podłoże na której Unia jest oparta. Morawiecki tłumaczył się że Polska nie jest tu odosobniona. To prawda, że od czasu do czasu powstawały poszczególne orzeczenia sądowe w Niemczech, Francji, Danii czy Włoszech, który były niezgodne z przepisami europejskimi, ale przy dobrej woli, wielu z nich zostało wreszcie dopasowanych do unijnych norm. Nie dotyczy to jeszcze decyzji niemieckiego Sądu Federalnego w sprawie zaciągania długu państwowego dla pokrycia części Europejskiego Funduszu  Odbudowy, ale to tylko sprawa niemieckich regulaminów finansowych, i nie dotyczy zasad unijnych.

Europejska Komisja i Parlament Europejski jednoznacznie ocenili inicjatywę polską jako nóż w plecy Europy, a również jak nóż w plecy samej Polski. Najmocniej w parlamencie europejskim krytykował Morawieckiego szef liberałów, Guy Verhofstadt, były premier Belgii, oskarżając Morawieckiego że łamiąc polską konstytucję i narażając Polskę i Polaków na sankcje i izolację, gubi swój kraj tak jak w osiemnastym wieku Polskę zgubili inni „polscy konserwatyści”, mając tu na myśli Konfederację Targowicką zadającą cios Konstytucji 3 maja.

Potencjalnie Komisja może opȯżnić bezterminowy dostęp do €57mld przeznaczonych dla Polski w ramach Europejskiego Funduszu Odbudowy i zakwestionować wydatki jeżeli nie będą zgodne z przepisami unijnymi. A fundusz ten jest kluczowym składnikiem Polskiego Ładu który ma być podstawą rządowego planu odbudowy gospodarki Polski do roku 2030. Morawiecki wcześniej przekonywał Kaczyńskiego i Sejm że Komisja Europejska nie może ograniczać funduszu na podstawie konfliktów w prawodawstwie, ale okazało się że Komisja ma prawo zwlekać z wydaniem tych funduszy.

Morawiecki, widząc że grunt usuwa mu się spod nóg, gdyż nie spełnił roli przewidzianej dla niego przez Kaczyńskiego jako ten który mógł Polskę uchronić przed konfliktem prawnym z Unią, poczuł potrzebę zagrania vabank. Ostrzegł urzędy europejskie że wszelkie sankcje wobec Polski mogą „wywołać Trzecią Wojnę Światową.” Szybko zyskał uznanie za tą wypowiedź ze strony wąskiego elektoratu PiSu, bo 72% potwierdziło że Morawiecki jest najlepszym premierem dla Polski. Szersza opinia w Polsce wyśmiała ten występ. Mimo tego prowokacyjnego występu, polski rząd jednak liczy na to że nie będzie sankcji ze strony Unii. Rzeczywiście, Rada Europy była bardziej powściągliwa.  Ustępująca w tym roku kanclerz Angela Merkel (ta sama którą prezydent Duda nie miał czasu powitać gdy zjawiła się w Warszawie na ostateczne pożegnanie) nakłoniła Radę aby zbyt pochopnymi sankcjami nie karać Polskę za ich rząd i nie pchać ten rząd do dalszych desperackich kroków.

Jednak polski rząd gra bardzo ryzykowną grę. Liczy na to że jeżeli, w najgorszym wypadku, fundusze unijne będą odroczone to Polski Ład jeszcze da sobie radę do czasu, choćby do następnych przyspiesonych wyborów. PiS liczy wtedy na ponowne zwycięstwo przy pomocy jadowitej propagandy TVP i z poparciem ambon kościelnych, w walce z podzieloną opozycją i z „nową Moskwą”, czyli z Brukselą. Ostatecznie chodzi rządowi o utrzymanie się przy władzy i wprowadzeniu dalszej legislacji antyliberalnej i prokatolickiej w zakresie niezależnych mediów, szkolnictwa, praw rodzinnych, zmian klimatycznych, czy polityki imigracyjnej. Przypomina to wypowiedź Morawieckiego zaraz po swojej inauguracji jako premier, trzy lata temu, gdy zapowiedział w katolickiej telewizji Trwam że chce osiągnąć „rechrystianizację Europy”. W zasadzie chodziło mu najpierw o „rechrystianizację Polski”, bez wtrącania się Europy, co Polskę tylko od obecnej laickiej Europy oddali. Idąc w tym kierunku podważa cały sens dotychczasowej racji stanu Polski jako części nurtu europejskiego, nie tylko od ostatnich 30 lat, ale od wielu stuleci, od Mieszka Pierwszego poczynając.

Nawet bez interwencji polskiej, Europa, a szczególnie Unia Europejska, ma poważne zagrożenia. Na wschodzie ma Rosję Putina, ze swoim paranoicznym imperializmem, nienawiścią do liberalnej demokracji europejskiej i gotowością do prowadzenia hybrydowej wojny ekonomicznej i cybernetycznej. Rosja na każdym kroku wspiera finansowo, i przez swoje agentury, te odłamowe radykalne prawicowe i lewicowe ruchy w państwach unijnych, ktȯrych posłowie głosowali za Morawieckim w parlamencie europejskim. Ochrona militarna Europy przez Amerykę w tym momencie jest coraz bardziej chwiejna. Prezydent Trump wchodził w ostry konflikt z Chinami i lekceważył NATO, a  Unię Europejską określał  jako „wroga” Stanów Zjednoczonych. Przybliżył się do Putina, któremu w znacznej mierze zawdzięczał swoje zwycięstwo  wyborcze. Jego następca, prezydent Biden, nie jest już tak naiwny pod względem Rosji, ale nadchodzący konflikt z Chinami jest również jego priorytetem. Przy mo±liwości ewentualnego powrotu Trumpa, Europa musi militarnie i gospodarczo stanąć na własnych nogach wobec machinacji Rosji i agresji gospodarczej Chin. Europa, ktȯra z trudem wybrnęła z groźby pandemii, będzie też prawdopodobnie sama broniła się przed migracją uchodźców z Afryki, i przed dalszym chaosie w zmianach klimatycznych. Ma jeszcze na głowie negatywne skutki Brexitu. Dlatego planuje tworzyć własną europejską armię. Przy takim schemacie Europa szczegȯlnie by potrzebowała Polskę. Jeszcze bardziej Polska będzie potrzebowała Europę. W swojej walce z „nową Moskwą” w Brukseli, rząd Polski otwiera wrota do infiltracji Europy właśnie przez autentyczną „starą” Moskwę.

Obecnie rząd Polski zawzięcie działa aby rozbijać europejską integrację, i to w momencie kiedy Polska powinna na tej integracji opierać się. Obsesyjna walka o utrzymanie się przy władzy wszelkim kosztem, łącznie z porzuceniem wartości europejskich, pochodzących od okresu Oświecenia, które Polska przez wiele wieków wspierała, może doprowadzić ostatecznie do odcięcia Polski od Europy szybciej niż nawet PiS by tego życzył. Polska już jest obciążona sankcjami miliona euro dziennie za utrzymanie Izby Dyscyplinarnej, i pół miliona dziennie za kontynuowanie inwestycji w przygranicznej elektrowni w Turowie, ale nie ma zamiaru płacić tych sum. Wprowadzenie w przyszłości wstrzymania  poważniejszych funduszy przez Unię, będzie klęską dla obu stron, tym bardziej że rząd obecny wykorzysta swoje media do obrzydzenia Europy jako wroga, zamiast przyjaciela. Oczywiście Unia zmuszona będzie jakoś zareagować. Może jeszcze udostępni należne fundusze europejskie bezpośrednio polskim samorządom, szczegȯlnie wiejskim, omijając rząd.

Ale praktycznie wszystko zależy od reakcji samych Polaków, a nie Unii. Niepopularność decyzji Trybunału i rządu które ukazuje się w sondażach trzeba przeistoczyć w powszechny ruch społeczny, laicki i proeuropejski, i prowadzony nie tylko przez skłócone wciąż partie polityczne, ale przez wybitne jednostki w świecie religii, kultury, nauki i sportu. Trzeba, przy następnych wyborach za 2 lata (jeśli nie zwołane będą wcześniej), utorować Polskę ponownie na drogę nowoczesnego państwa europejskiego. Czas aby Polska znowu była przedmurzem dla cywilizacji europejskiej, a nie haniebnym sojusznikiem jej wrogów. 

Wiktor Moszczyński               Tydzień Polski      5 listopad 2021